بررسی خشونت سطحی مینا بعد از دباند براکت ارتودنسی و برداشت کامپوزیت رزین با دو نوع روش فرز تنگستن کارباید و فرز آرکانزاس

پیش زمینه و هدف:یکی از نگرانی های متخصصین ارتودنسی، ایجاد خراش در لایه سطحی مینا متعاقب جدا نمودن به راکت های ارتودنسی و برداشتن بقایای ماده چسبنده است. ازاین رو در مطالعه حاضر خشونت سطحیرخ داده متعاقب استفاده از دو نوع فرز، تنگستن کارباید با سرعت کم وآرکانزاس با سرعت بالا، مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش کار: دراینتحقیقتجربی- آزمایشگاهی، از 72 دندانپرمولر اول و دوم سالمکشیدهشدهجهت درمانارتودنسی استفاده گردید. پس از اچ نمودن سطح لبیال، به راکت ها توسط کامپوزیت نوری به دندان ها باند شدند. پساز 24 ساعت، به راکت های ارتودنسی با استفاده از fine cutter و با گرفتن از مزیال و دیستال به راکت به روش peelingدباند شدند تا حداقل آسیب به مینای دندان وارد شود. سپس دندان هابه صورت تصادفی (در هر گروه 36 دندان) برای برداشت بقایای کامپوزیت رزین با فرز تنگستن کارباید 12 پره سوار شده بر آنگل و یا فرز ارکانزاس سوار شده بر توربین تقسیم شدند. خشونت سطحینمونه ها بر اساس ایندکس howell توسط استریو میکروسکوپمورد ارزیابی قرار گرفت و مدت زمانلازمبرایبرداشتکاملرزینادهزیوازسطوحمیناییهمبرحسبثانیهمحاسبه و ثبت شد.داده ها به کمک آزمون آماری نان پارامتریک کای دوتجزیه وتحلیل گشتند. یافته ها: در گروه تنگستن کارباید میزان خشونت سطحی به میزان معنی داری نسبت به قبل از مطالعه افزایش یافت (p=0.001). در گروه آرکانزاس نیز میزان خشونت سطحی نسبت به قبل از مطالعه افزایش قابل توجهییافت. (p=0.004). در مقایسه دو روش مختلف با یکدیگر، پس از انجام مداخله، تفاوت آماریمعنی داری مشاهده نشد (p=0.431). مدت زمان صرف شده توسط فرز آرکانزاس به میزان معنی داریکم تر از فرز تنگستن کارباید بود (p=0.00). بحث و نتیجه گیری: بهنظرمی رسدکهاستفادهازفرزآرکانزاس باتوجهبهخشونتسطحیایجادشدهیکساننسبتبهفرزتنگستنکارباید و همچنین سرعت عمل بالاتر، قابلتوجیهبودهوروشی مناسب جهت برداشت بقایای کامپوزیت باشد. بااین وجود مطالعاتبیشتر در این زمینه موردنیاز است.